Ik ben Valerie, ondertussen 42 jaar oud, en al een heel leven zoekende.  Zoekende naar, wie ben ik, wat wil ik, wat kan ik voor anderen betekenen.  Dat zoekende maakt dat ik al een aantal opleidingen gevolgd heb, maar de grootste zoektocht voor mezelf op deze moment is ‘hoe zorg ik goed voor mezelf’.  Ik geloof dat vanuit die vraag alles begint, wanneer je goed voor jezelf zorgt kan je de wereld aan.  Maar wat heb ik daarvoor nodig of wat heb jij daarvoor nodig? 

Tot een aantal jaren geleden was ik vooral bezig met mijn gezin, ik ben getrouwd met Jef en we hebben samen vier kinderen, en ondertussen ook twee honden.  We hebben er bewust voor gekozen dat Jef zou werken en ik thuis zou zijn voor de kinderen.  Nu voor mij betekent mijn gezin heel veel.  Toch neemt een gezin ook veel, ik houd ervan als alles rustig is, natuurlijk is dat net niet wat een groot gezin is.  Ik houd ervan om wat ruimte te hebben voor mezelf, en ook dat is niet wat een gezin brengt.  Een gezin is leerrijk, ik leer veel van de interactie, van de onderlinge relaties, van de gesprekken, van de puberteit (niet altijd makkelijk, pfff), van het eerste vriendje dat meekomt.  Wat ik vooral heb geleerd, is dat wij als ouders voor onszelf de lat zo hoog leggen, we verwachten overal te presteren en verwachten dit ook van onze kinderen.  Voor mezelf is het duidelijk dat de kinderen elk hun eigen weg te gaan hebben en dat wij als ouders er moeten zijn.  Dat we er met liefde mogen naast staan en soms mee mogen wandelen, maar dat ze verder ook hun eigen weg te gaan hebben. 

Verder geloof ik dat er meer is dan dat wat we zien.  Alles bestaat uit energie, dat wat je uitstraalt, maar ook een kamer, of een steen, of een boom, … heeft zijn energie.  Alles is energie, en met deze energie kan je werken.  Ik weet van mezelf dat ik enorm veel meeneem wanneer ik met mensen in contact ben, waardoor mijn energie soms nogal snel leegloopt.  Ook het bezig zijn met een gezin neemt veel. Voor mezelf kan ik zeggen dat wanneer ik alleen in de bossen ga wandelen ik weer helemaal energetisch oplaad.  Dat is wat de natuur voor ons allemaal kan doen.  We zijn in de hechtiek van het leven dit soms verloren, hoe we zelf opladen, hoe we goed voor onszelf kunnen zorgen.  Tijd maken voor onszelf wordt in onze maatschappij bekeken als eogistisch zijn.  Toch leidt goede zelfzorg tot liefdevoller zijn voor jezelf en voor de andere.  En er komt dan meer liefde, warmte en genegenheid voor elkaar.

Voor mezelf betekent ziekte en pijn meer dan gewoon dat.  Wanneer ik daarnaar kijk, dan zijn voor mezelf pijnen en ziekte een signaal van het lichaam dat het iets wil zeggen of dat er lang iets sluimert dat gehoord wil worden. Wat niet wil zeggen dat er geen medische hulp nodig is.  Ik loop al een aantal jaren met een pijnlijke schouder rond, toen ik naar de dokter ging, werd er een foto gemaakt en bleek er kalk te zitten.  Dus op naar de kinesist.  Voor mij betekent die linkse pijnlijke schouder dat ik niet goed voor mezelf zorg.  Als ik nu voel auw ze doet pijn, dan kijk ik met een lach naar mezelf en moet ik toegeven dat ik mezelf weer eens een keer voorbij aan het lopen ben. Wanneer we deze signalen blijven opzij zetten dan zegt het lichaam om den duur stop. 

Wat anderen van me zeggen?  Dat ik warmte en rust kan bieden, kan luisteren zonder een oordeel te vellen, een zekere rust uitstraal die ook jou rust kan brengen.